Mam dla Was wywiad z kimś bardzo dla mnie wyjątkowym. Nie z jakąś tam osobą, tylko prawdziwą osobistością. Która  wiele w moim życiu znaczy, a która wreszcie, mimo swojej skromności, niepewności i strachu, kroczy odważnie ku realizowaniu własnej pasji.

Nawet, jeśli nie interesujecie się fotografią, przeczytajcie proszę ten wywiad. I zostańcie do końca, bo im dłużej rozmawialiśmy, tym lepiej nam szło. Dzięki temu wywiadowi odkryłam, że najfajniejsze rozmowy wychodzą, kiedy naprawdę znasz swojego partnera. Dziękuję Ci, Zimny. Od teraz będę się bratała z każdym, z kim będę chciała porozmawiać i zaatakuję go z nagrywaniem dźwięku w smartfonie. Bo dzięki temu powstają naprawdę dobre teksty.

A kim jest Mateusz Zimny, bohater dzisiejszego odcinka?

To postać, którą poznałam w pierwszych dniach studiów na filologii polskiej. Już chyba siedem lat temu. Przyjaciel, jeden z najlepszych, rozumiejący, że jeśli się nie odzywam, to nie dlatego, że się obraziłam czy w ten sposób okazuję lekceważenie. Rozumie moją samotniczą, artystyczną naturę, liczne ucieczki od ludzi, bo sam właśnie taki jest. Długie przerwy w naszej relacji nie wyrządziły nam żadnej krzywdy, a każdy powrót umacnia więź jeszcze bardziej. Bardzo liczę się z jego zdaniem, cenię wrażliwość, a przede wszystkim szczerość i uczciwość. Bo Zimny co ma w sercu, to na języku i brzydzi się kłamstwem. A dodatkowo piękny z niego mężczyzna.

Zimny działa na mnie bardzo twórczo. Jego obecność daje mi ogromnego kopa motywacyjnego i mnóstwo energii, którą później twórczo ukierunkowuję. Chcę, byście przeczytali tę rozmowę, bo wiem, że wielu z Was boi się poświęcić bardziej realizowaniu własnej pasji. Że czasem mówicie mi, że jestem za wielkim chojrakiem i Wy tak po prostu nie potraficie. Rzucić wszystko. Nie martwić się jutrem. Iść na żywioł. To nie są Wasze klimaty. Dlatego przeczytajcie proszę, co mówi Zimny.

Jego pasja jest z nim od dzieciaka. Po trzynastu latach wreszcie powoli procentuje.

Emilia: Jak się zaczęła Twoja przygoda z fotografią?

Mateusz: Zaczęło się jeszcze, jak mieszkałem w Darłowie. Miałem koleżankę, która była fotografką. Wtedy wolałem stawać po drugiej stronie obiektywu, czyli dawać robić sobie zdjęcia. W jakiś sposób zawsze wiedziałem, jak się ustawić, w jakim miejscu zapozować… Później, oprócz tego, że koleżanka mnie fotografowała, zaczęła mnie również zabierać na sesje zdjęciowe, które robiła innym osobom. Jako pomoc, po prostu żebym pomagał jej ustawiać tych ludzi. Jeszcze później odbyła się wystawa, na której było trochę moich zdjęć… No i później ta pasja jakoś uleciała. Wtedy, kiedy przeprowadziłem się do Poznania na studia.

Ile lat temu to było?

M: Te początki to były… gdzieś w gimnazjum. Miałem może jakieś tam trzynaście lat…? Czyli trzynaście lat temu. I później, gdy tutaj się przeprowadziłem [do Poznania], gdzieś tę pasję upuściłem. Wróciła do mnie, gdy rzuciłem studia. Zaczynało się od takich zdjęć telefonem. Wszyscy mówili O, super zdjęcia! Zacząłem się nimi bardziej bawić, nakładać tonę filtrów w tych różnych śmiesznych smartfonowych aplikacjach. No i gdzieś tam po dwóch latach robienia zdjęć tylko telefonem zaczęły docierać do mnie coraz liczniejsze sygnały. O tym, że zdjęcia się podobają ludziom. Stwierdziłem, że to chyba ten czas, by kupić aparat. To było dwa lata temu. Dzięki niemu zacząłem się bardziej rozwijać. Już jak miałem lustrzankę to na maksa się zajarałem fotografią. Zacząłem robić coraz więcej zdjęć. Weszła wtedy jeszcze obróbka graficzna. I teraz tak sobie siedzę, z kolejnymi aparatami. I z Photoshopem.

Jaki był twój pierwszy aparat?

M: Pierwszy to był amatorski Canon 1300D z bardzo słabymi parametrami. Potem dokupiłem do niego obiektyw, taki standardowy, jak na początkującego fotografa przystało, czyli 50 mm. Taki podstawowy. Dzięki niemu uzyskałem fajniejsze efekty, mniejszą głębię ostrości.

Jakie zdjęcia najbardziej lubisz robić?

M: Najbardziej zawsze nastawiałem się na robienie zdjęć ludziom. Chociaż pierwszy zarobek przyniosła mi fotografia kulinarna. Ale najbardziej lubię zdjęcia portretowe, zdjęcia natury. Myślę, że natura jest najmniej kapryśną modelką i najpiękniejszą. 

Co czujesz, kiedy robisz zdjęcia?

M: Nie da się tego opisać słowami. Jednocześnie takie podniecenie, taką adrenalinę, trochę ekscytacji… Czuję się po prostu tak, jakbym wciskając guzik w aparacie, zatrzymywał całą rzeczywistość dookoła siebie, jakbym mógł zastopować cały świat na ten ułamek sekundy. I to jest piękne, że mogę wcisnąć stop. Zaobserwować coś, uchwycić ten moment. Uwydatniam emocje, które ulatują w tym szybkim życiu.

A czy jest coś, co w fotografii sprawia Ci trudność?

M: Myślę, że u każdego fotografa są jakieś sesje albo tematy ciężkie do zrealizowania. Ale najważniejsze jest to, by iść do przodu i przełamywać ten strach. Miałem właśnie tak z fotografią kulinarną. Dostawałem pierwsze zlecenia w restauracji, w której pracowałem. Myślałem, że w ogóle się do tego nie będę nadawać. A po roku spędzonym na pracy w restauracji i robieniu tam zdjęć bardzo się rozwinąłem. Tak, że nie ma teraz jakichś przeszkód, których bym nie mógł pokonać. Wiem, że ustawiam sobie poprzeczkę tylko po to, by potem położyć ją jeszcze wyżej. By przesunąć horyzont swoich możliwości.

Czyli uczysz się tylko poprzez praktykę?

M: Najwięcej się uczyłem przez praktykę. Ale w pracy fotografa, jak i innych artystów, nieodzowna jest inspiracja innymi dziedzinami sztuki. Cały czas przeglądam zdjęcia innych fotografów. Żyjemy w XXI wieku, w dobie mediów społecznościowych. Teraz obraz krzyczy z każdej możliwej strony. Na każdym kroku mamy inspirację, żeby stawać się coraz lepsi. Świat, w którym egzystujemy, to też epoka multitaskingu. Wybieramy to, co nam się podoba, robimy po kilka rzeczy na raz. Kilka sztuk łączymy w jedno. Tak teraz powstają zdjęcia.

A dobre zdjęcie? Co powinno w sobie mieć?

M: Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Zależy, co to zdjęcie będzie przedstawiać, ale dobre zdjęcie nie powinno być tylko ładne. Powinno zapadać w pamięć. Tak, że po przejrzeniu stu zdjęć, jak już wyłączymy ekran komputera, to nam w głowie zostanie właśnie to jedno konkretne. Obraz w głowie, który cały czas będziemy mieć przed oczami i będziemy o nim myśleć. Dobre zdjęcie powinno zmuszać do głębszej refleksji.

Jesteś zwolennikiem zdjęć czarno-białych czy kolorowych?

M: Kiedyś byłem zwolennikiem zdjęć tylko czarno-białych.
Są bardzo fajne pod tym względem, że wychodzą z nich wszystkie emocje. Ten obraz jest bardziej uczuciowy. Krzyczy do nas swoim przekazem. Ale teraz chyba wybrałbym kolorową fotografię. Moje ulubione barwy są mocno odsycone, takie sprane. Lubię brudne kolory. Właściwie wciąż chyba oscyluję w odcieniach czerni i bieli, bo faktycznie moje kolory są na maksa niedosycone, ale tak widzę świat.

Ładna odpowiedź, taka poetycka bardzo.

M: [Śmiech].

Jak widzisz swoją karierę fotograficzną za dziesięć lat?

M: Hm, za dziesięć lat to najchętniej bym się widział w polskim „Vogue’u” [śmiech]. W „Vouge’u” jest w ogóle bardzo ciekawa fotografia. Fotografia modowa jest bardzo specyficzna, większość ludzi chyba nie zdaje sobie sprawy, jaki ta konkretna dziedzina wywiera wpływ na inne obszary sztuki, choćby film czy reklamy… Można to zaobserwować na podstawie kampanii reklam Gucciego. Tam zdjęcia wyglądają jak obrazy, malowane na płótnie… Wracając do tematu, za dziesięć lat widzę się albo w prężnie działającej firmie, gdzie mógłbym się realizować i w dalszym ciągu stawiać poprzeczkę coraz wyżej. A jeśli mi się to nie uda, to widzę siebie jako swojego szefa i pana życia. Chcę się utrzymywać z własnej działalności. Nie ma nic lepszego niż pasja, która przekształca się w pracę. I która daje nam pieniądze. I w sumie… Nie musiałbym być znanym fotografem. Ważne, żeby dalej sprawiało mi to przyjemność i żebym był w stanie się z tego zajęcia utrzymać.

Jakich zleceń się teraz podejmujesz? I jakie są najbardziej przez Ciebie pożądane?

M: Teraz… Jestem bezrobotny [śmiech]. Ostatnio zrealizowałem na przykład ślub. Jestem wdzięczny, że ktoś zaufał mi w tak ważnej kwestii. W tym tak bardzo istotnym dla siebie dniu. I jeszcze fotografia kulinarna. Ale najfajniejsze zlecenia to sesje plenerowe, portretowe. Byle nie noworodkowe, za dziećmi nie przepadam [śmiech].

To skoro o modelach mowa… Łatwiej pozują kobiety czy mężczyźni?

M: Kobiety.

Tak? Jest aż taka różnica?

M: Tak. Mam wrażenie, że kobiety, choć oczywiście nie można generalizować, bo, wiadomo, nie każda feministka nie goli nóg i ma owłosione pachy… Ale myślę, że kobiety są bardziej wrażliwe na piękno, więcej w nich emocji i mają więcej zmysłu artystycznego. Faceci często myślą, że zdjęcie zrobi się samo za nich. Że staną okrakiem. Rozszerzą nogi, złapią się za biodra i będą wyglądać bajecznie. Tak nie jest, trzeba być świadomym swojego ciała. Myślę, że kobiety nie bez powodu są płcią piękną.

Czy podejmujesz jakieś kroki ku autopromocji?

M: Moja promocja leży na podłodze i nie chce wstać. Większość zleceń mam przez znajomych, ktoś zobaczył moje zdjęcia i też chce mieć podobne.

I kiedy już do Ciebie przychodzi klient, to czy ma skonkretyzowane oczekiwania? Wie, czego chce, czy możesz się wykazać swoją własną inwencją?

M: Różnie. Jeśli mają własne oczekiwania, staram się im sprostać, ale często też dają mi działać na własną rękę. To są te najfajniejsze zlecenia, kiedy mogę robić po swojemu. Ale zawsze szanuję życzenie klienta. Nawet, jeśli zleceniodawca chce zdjęcia z dużą ilością światła, za czym ja nie przepadam, to i tak traktuję to jak wyzwanie, dzięki czemu mogę nauczyć się czegoś nowego. Pokazać moją wszechstronność. I na chwilę zobaczyć świat oczami klienta.

 A trudno jest Ci rozkręcić swój biznes fotograficzny? Zaistnieć w tym świecie?

M: W większym mieście, czyli takim, jakim jest Poznań, jest trudniej. Mamy tu duży rynek, wielu profesjonalnych fotografów. Konkurencja jest spora. Ale mam też koleżankę z mniejszego miasta, czasem podejmujemy się wspólnie zleceń.

Moje kompetencje cały czas rosną, a wiadomo, że najbardziej liczy się jakość w stosunku do ceny. Jestem świadomy i moich umiejętności, i tego, że tak naprawdę nie mam aż tak wielkiego doświadczenia. Ale dzięki temu mogę zaproponować klientowi i dobrą sesję, i przystępną cenę.

Mateusz Zimny fabryka dygresji poznań fotograf

Czy jest coś, co Cię wyróżnia jako fotografa?

M: Że jestem gejem [śmiech]. Nie wiem…

[Oboje odpalamy papierosy].

Ale co, wywalamy to? Tego nie ma być?

M: Nie wiem. Myślę, że wyróżnia mnie w ogóle podejście do zdjęć. Ja chyba robię zdjęcia smutne. Dla mnie w ogóle w życiu prywatnym szklanka jest zawsze do połowy pusta. Nigdy nie jest do połowy pełna. Zawsze wiem, że można czegoś tam dolać. To się chyba odbija w mojej fotografii. Nawet z najweselszej sytuacji potrafię wydobyć nutkę melancholii. Może goryczy. Nie wiem, czy to jest dobry chwyt marketingowy.

Czemu? Mi się podoba. Jesteś szczery. Twoje zdjęcia też, są prawdziwe. Ty jesteś prawdziwy w tym, co robisz.

M: No, aż mi się nogi spociły. 

Aha, w takim razie co… kończymy. Chociaż nie, mam pytanie ekstra. Co byś zrobił, gdybyś się nie bał? W kontekście oczywiście swojej pasji fotograficznej.

M: To jest bardzo duży problem. Tego, że ja się wiecznie boję. Tak zostałem wychowany, że jestem zahukany z każdej strony.Ale gdybym się nie bał… Bardziej chyba bym uderzał do ludzi z tymi zdjęciami. Nie bałbym się ich pokazywać. Ta promocja by wstała z tej podłogi i by się przeszła po całym mieście. A ta moja niepewność siebie, która może i jest u każdego artysty, u mnie jest po prostu za duża. Hamuje mnie. Walczę z tym, staram się. Bo żaden artysta nie robi sztuki dla siebie. Robimy sztukę dla odbiorcy. Nawet, jeśli to ma być jeden odbiorca, którego to chwyci za serce, to uważam, że warto. Dlatego przełamuję mój lęk. Bo to nie jest strach przed krytyką. Raczej jest irracjonalny, ale postaram się go wypędzić. Pozdrawiam czytelników Gazety Wyborczej!

Ha, ha. Życzymy wszystkim Czytelnikom Fabryki Dygresji, żeby się nie bali realizowania swojej pasji.

M: Ej, to się nie nagrywało.

Nagrywało się!

Autorem wszystkich zdjęć użytych w poście jest Mateusz Zimny. Są dziełami objętymi prawem autorskim. Jeśli chcecie je wykorzystać, a może i zamarzyła się Wam własna sesja fotograficzna, możecie skontaktować się z Mateuszem pod adresem mailowym: mateusz.zimny92@gmail.com

Koniecznie obserwujcie też jego magicznie piękny Instagram pod nickiem @ziemny. Gorąco polecam!

A jak wywiad? Podobał się Wam? Ma być więcej takiej inspiracji na blogu? Koniecznie dajcie znać też w kwestii zdjęć Zimnego. Które zachwyciło Was najbardziej?

Do zgadania w komentarzach!

Wasza

Mateusz Zimny – człowiek, który fotografią potrafi przesunąć horyzont

by Emilia Nowak time to read: 10 min
20

Chcesz przestać się bać i odważnie spełniać marzenia?

Być może Twoim celem jest napisanie i wydanie własnej książki. A może chcesz przespać całą noc i rano obudzić się z uśmiechem na ustach. Jeśli potrzebujesz wiedzy na temat realizacji swoich celów, osiągania dobrostanu

a także inspirujących opowieści, to jesteś w najlepszym miejscu. Otrzymuj dostęp do materiałów chronionych hasłem, zniżki na warsztaty oraz motywujące wiadomości. 

Dziękuję za zapis, a teraz sprawdź swoją skrzynkę mailową i potwierdź subskrypcję!