7 myśli o pisaniu, wydawaniu i marketingu na 19 dni przed premierą Hotelu Aurora

utworzone przez Emilia Nowak | lip 1, 2020 | moje życie, o książkach | 0 komentarzy

3.

Kiedy podpisywałam drugą umowę, zastanawiałam się, co będzie, jeśli wydawca się rozmyśli albo stanie się coś, co sprawi, że moja książka jednak nie zostanie wydana. Ale pomyślałam sobie: co to za bzdurne rozumowanie? Dwa razy taka sama sytuacja? Przecież takie przypały praktycznie się nie zdarzają.

Po czym wybuchła epidemia koronawirusa.

Ha, ha. Dobre, co?

Nikt więc nie wiedział, co dalej będzie. Czy rynek książki przetrwa kryzys gospodarczy. A jeśli tak, to czy branża turystyczna, z którą moja powieść miała związać się promocyjnie, nie będzie przypadkiem miała jeszcze gorszych przypałów? Co z moim genialnie obmyślonym marketingiem Hotelu Aurora? Czy będzie musiał pozostać w sferze pomysłów?

W naszym zachodnim społeczeństwie działanie, aktywność postrzega się teraz jako stan dobry, naturalny, zdrowy. Kiedy nic nie robisz, nie podejmujesz decyzji, chowasz się, by przeczekać kataklizm, postrzegany jesteś jako ktoś słaby, nie radzący sobie z problemem, być może pogrążony w depresji albo po prostu nie potrafiący normalnie funkcjonować. Wydaje mi się, że część ludzi rwałaby już włosy z głowy albo roztaczała wizje swojej wielkiej, sromotnej klęski, by wzbudzić litość innych. Kierując się poniekąd filozofią stoicką lub myślą wschodnią, buddyjską, a może nawet taoistyczną, kto wie, doszłam do wniosku, że umiejętność przyglądania się przemijającemu czasowi jest naprawdę bardzo, ale to bardzo cenna. Czas układa się jak talia kart. Nie musisz rzucać się na każdą kartę, która jest ci podsuwana. Wystarczy wybrać tę najlepszą.

Czekałam więc na moją kartę, obserwując czas. I zapisując kolejne strony trzeciej powieści, no bo, umówmy się, pandemia była doskonałym czasem dla twórców. Skończyłam więc Trzy kobiety w czerwieni.

No i dostałam telefon z wydawnictwa, że ruszamy dalej z koksem.

Cóż za spektakularny zwrot akcji, kto by się spodziewał…

Ktoś, kto zna dobrze schemat dramaturgii. Życie naprawdę jest jak literatura. Ucząc się o książkach, uczymy się, jak układa się życie. A to jest zawsze, ale to zawsze historia o tym samym, tylko opowiedziana przez różnych narratorów.

4.

Dostałam pierwszy projekt okładki i go ostro pocisnęłam.

Do wydawnictwa napisałam kąśliwy esej, Wam napiszę w skrócie: okładka była totalnie do kitu.

Po wielu, naprawdę kilkunastu odrzuconych projektach, kiedy w Nilu i Gangesie upłynęło mnóstwo wody, a Noteć zdążyła już prawie przestać istnieć przez kopalnię odkrywkową w Tomisławicach, nadszedł czas podjęcia decyzji. Dostałam dwa ostatnie projekty od wydawnictwa. Na tym etapie odcięłam już pępowinę, przestałam przejmować się tym tematem i skupiłam na poważniejszych, np. na jodze. Tak, moje literackie śmieszki-orzeszki, dla niektórych ludzi, w tym dla mnie, słuchanie, jak trzeszczą chrzęści w kręgosłupie podczas wykonywania mostka, jest dużo poważniejsze niż wybieranie fontu na okładkę. Ustaliliśmy więc, że społeczność Facebooka sama wybierze taką okładkę Hotelu Aurora. Demokratycznie. A ja poszłam się spotkać z dawno niewidzianymi przyjaciółmi, bo wreszcie zniesiono restrykcje i można było już zacząć widzieć się z ludźmi.

I wtedy Kuba mówi: ty, ale ten pierwszy projekt, ten najwcześniejszy, to jest najlepszy z tych wszystkich.

Szybko napisałam maila do wydawnictwa, żeby i ten pierwszy projekt (poniżej oznaczony jako nr 2) włączyli do naszego jutrzejszego ludowego plebiscytu. Szczerze powiedziawszy, czułam, że w redakcji mają mnie już totalnie dość. Nie mogłam się temu dziwić.

Wiecie już, jaki jest finał tej opowiastki.

Pierwszy projekt bezlitośnie pobił dwa ostatnie. Ludzie w miażdżącej przewadze zagłosowali na to, co mi się z początku tak bardzo nie podobało, ale do czego zdążyłam się przyzwyczaić. Co polubiłam. I w końcu uważam za naprawdę dobre.

5.

Kiedy data premiery została po raz kolejny potwierdzona, Ania (moja przyjaciółka, autorka Kwestii dotyku), zapytała mnie o premierowy wieczór autorski. Spojrzałam na nią i powiedziałam, że chyba w bibliotece. Ania na mnie patrzy i mówi coś w stylu, że jak to, że nie w hotelu?

Pandemia, okładkowe potyczki i przepracowanie przy zleceniach zaowocowały zaćmieniem mózgu. No tak, hotele, mój błyskotliwy plan marketingowy! Przed pandemią rozmawiałam już z różnymi hotelarzami, którzy byli zainteresowani podjęciem współpracy, ale po zniesieniu restrykcji sytuacja w turystyce nadal nie była różowa. Postanowiłam więc spróbować czegoś nowego, pójść tam, gdzie mnie jeszcze nie było. Od Ani dostałam kontakt do Agnieszki. No i kliknęło. Dzięki, dziewczyny!

Kochani, pragnę ogłosić, że moje premierowe spotkanie autorskie odbędzie się w Poznaniu, we wspaniałym Park Inn, należącym do sieci Radisson Hotels. Poniżej możecie dołączać do wydarzenia. Ale śledźcie na bieżąco mojego autorskiego Facebooka oraz Instagram, bo tam informacje o kolejnych spotkaniach autorskich, zorganizowanych dzięki uprzejmości Radisson Hotels! Widzimy się już niedługo w sześciu miastach: Katowicach, Wrocławiu, Krakowie, Warszawie, Gdańsku i Zakopanem!

Dodatkowo podczas każdego spotkania autorskiego w hotelu będzie niespodzianka do zgarnięcia. Związana właśnie ze spędzaniem czasu w hotelu.

Cała trasa szykuje się naprawdę godnie! Jesteście zaproszeni!

Pisanie to może i praca, ale dla mnie też przede wszystkim wyśmienita zabawa!

6.

Wymyśliłam, że trzecia część serii o hotelach toczyć się będzie w Gruzji.

Zgadnijcie, gdzie lecę we wrześniu, o ile sytuacja epidemiologiczna się nie pogorszy, a ja będę zdrowa.

O takiej podróży marzyłam lata. A potem zapisałam sobie kilka rzeczy w notesie i pliku tekstowym, i nagle proszę, pisze do mnie Rozalia i mówi: jedźmy gdzieś wreszcie! A to właśnie dzięki Rozalii poznałam piękne Sudety, w których toczy się akcja Hotelu Aurora. Hotel Vesna będzie więc kolejnym sztosem.

Czyż nie jest tak, że to, co zapiszemy, bardzo szybko się urzeczywistnia? Fikcja przestaje być fikcją, kiedy idea zostaje zmaterializowana na kartkach papieru?

Czyż nie jest to wielka magia?

7.

Zawaliłam koncertowo promocję mojej pierwszej książki. W porównaniu z tym, co robię teraz, przy Piromanach można powiedzieć, że nawet palcem nie kiwnęłam. A wydawało mi się te pięć lat temu, że przecież tyle ogarnęłam, tyle załatwiłam…!

Właśnie taka różnica jest między debiutantem, a…

Kim ja w ogóle jestem?

Wiecie, jak trudno odpowiedzieć mi na to z pozoru banalne pytanie w wywiadach? Kiedy staracie się po prostu być?

Rety. I potem są takie kwiatki, które podpowiada mi mój mężczyzna, a ja uznaję za świetny pomysł, i wiszą, i straszą ludzi, jak np. na podstronie absolwentów u Maszyny do pisania. Cytat:

Jestem piękna. Jestem mądra. Jestem pisarką. Czuję radość. Jestem.

Wasza