No tak, bo Szymborska to jakieś ścierwo, o którym nikt na świecie nie słyszał, Mickiewicz to jakiś, pożal się Boże, lamus, a Herbert… Zaraz, kto to w ogóle jest? Może coś mi się pomyliło. Z herbatą na przykład. I wcale ktoś taki nie istnieje.

Nie dość, że większość Polaków książki nie miało w rękach od ho-ho, to jeszcze ci, co czytają, śmią rzucać takimi z dupy wyjętymi hasłami? Co to się porobiło, hę?

Tak, czytam zagranicznych autorów. Tak, lubię amerykańską prozę. Zarówno klasykę, jak i literaturę popową. Nieważne, czy to J. K. Rowling, czy Ernest Hemingway. (Zasadniczo jest różnica, nawet spora, ale to po prostu inne ligi). Polską literaturę natomiast wielbię! Polscy pisarze są nie tylko mistrzami dbałości o słowo, wręcz architektami pięknych językowych bazylik i pałaców, ale potrafią dostarczyć także mnóstwo rozrywki oraz wychować. Wymieniać mogłabym bez końca, chciałabym jednak przedstawić kilku polskich twórców, bez których zapewne moje dzieciństwo, a w konsekwencji i całe życie, stałoby się jałowe. 

Julian Tuwim – Stoi na stacji lokomotywa, / Ciężka, ogromna i pot z niej spływa! Znacie to? Biega, krzyczy pan Hilary: / „Gdzie są moje okulary?” A to? Albo jeszcze: Murzynek Bambo w Afryce mieszka, / Czarną ma skórę ten nasz koleżka. Pamiętam mnóstwo wspaniałych chwil, gdy recytowałam Lokomotywę razem z tatą, który inscenizował zabawne scenki i kupę śmiechu, mimo że ten sam wierszyk czytaliśmy już n-ty raz. Ale Tuwim dostarczył mi za dzieciaka nie tylko radości, bo i nauki. Dał między innymi rewelacyjną lekcję dystansu do siebie, bo pokazał, że można się śmiać z własnych słabości – roztargnienia, zapominalstwa, nawet głupoty… Nauczył też tolerancji. Prawdopodobnie Bambo był pierwszym czarnoskórym człowiekiem, którego spotkałam w życiu. A gdzie mała smarkula, dorastająca w niewielkim miasteczku, miałaby spotkać jakiegoś Murzyna? Tuwim pokazał mi, że to, co inne, również może być przyjazne i po prostu fajne. A w liceum i na studiach odkryłam inne oblicze Juliana Tuwima. Pokazał, że nic nie jest od początku do końca albo czarne, albo białe, skoro nawet wulgarność może emanować poezją (Wiosna. Dytyramb). Oraz że zdanie innych tak naprawdę mało znaczy, jeśli żyjemy w zgodzie z samymi sobą (Do krytyków). To jedne z najważniejszych nauk, jakie dostałam przez całe życie.

Jan Brzechwa niesamowicie rozwinął zaś moją wyobraźnię dzięki wszystkim częściom przygód Ambrożego Kleksa. Dzięki tym lekturom zrozumiałam, że na przekór przeciwnościom, trzeba wciąż wykazywać odwagę, by snuć marzenia. To z nich rodzi się wielkość. Każdy sen ma ogromną moc, bo to, co sobie wyśnimy, przy odpowiednim nakładzie pracy, możemy wcielić w życie. Pokochałam Brzechwę za mnóstwo zabawnych absurdów, które można spotkać zarówno w jego wierszach, jak i prozie. I może dlatego, gdy rzeczywistość atakuje mnie takimi absurdami, nie do końca miłymi, potrafię się z tego śmiać, zamiast bezsensownie wściekać i zgrzytać zębami. A to naprawdę przydatna umiejętność.

Kiedy mam gorsze momenty wywołane jakimiś zgrzytami w rodzinie, przypominam sobie Awanturę o Basię Kornela Makuszyńskiego. I doceniam, że tę rodzinę mam, prawdziwą, tatę i mamę, i cieszę się, bo to prawdziwy skarb. Poza tym, zarówno Basia Bzowska, jak i Irenka Borowska, czyli Panna z mokrą głową, a także Ewcia Tyszowska (Szaleństwa panny Ewy), to dla mnie wzory odwagi, determinacji, oddania sprawie, empatii i dobroci. W każdej z nich widzę po trochu z siebie i wciąż, mimo tylu lat, mimo tego, że zestarzałam się niemiłosiernie, prześcigając wiekiem moje ulubione bohaterki, wolę być taka, jak one, niż jakaś tam Anastasia Steele, która przy tamtych dziewczynach wypada po prostu żałośnie.

Maria Kownacka, Maria Konopnicka, Dorota Terakowska – o paniach też nie mogłabym naturalnie zapomnieć! I jeszcze trzecia Maria, Maria Krüger. I Małgorzata Musierowicz, i Ewa Nowak!  Znacie te damy? Kobietom, które mnie wychowały, chyba poświęcę osobny wpis. Kto, jak kto, ale one zasłużyły szczególnie.