Jak pisanie zmieni Twoje życie? Poznaj niezwykłą, ponadczasową moc słów!

utworzone przez Emilia Nowak | lut 19, 2019 | kreatywne pisanie, moje życie, o książkach | 0 komentarzy

Myślałam to, co myśli każdy debiutant: że wydanie książki jest równoznaczne z jej sprzedażą, dotarciem do czytelnika i staniem się rozpoznawalną autorką.

Nie jest to prawda. Życie pokazało mi, jak wiele ciężkiej pracy trzeba włożyć w budowanie własnej marki osobistej. Ile czasu trzeba spędzić przy tworzeniu kolejnych tekstów. I że, rzecz jasna, moi Piromani to bardzo dobry debiut, ale nie porywający. Dlaczego?

Tak naprawdę dopiero, kiedy otrzymałam wewnętrzną recenzję od samego Tomka Węckiego, autora doskonałego Wtajemniczenia, redaktora naczelnego Spisku Pisarzy, trzy lata po publikacji książki, dotarło do mnie, że pisanie o moich własnych problemach uporządkuje moją duszę, ale nie zachwyci każdego odbiorcy.

By podbić serce każdego czytelnika, muszę przekazać uniwersalną wartość. Coś cennego nie tylko dla mnie, ale i innych ludzi.

Przestać skupiać się na własnym wnętrzu, a zamiast tego opowiedzieć historię, która będzie ważna i wielowymiarowa.

Oczywiście to, że na kartach papieru rozliczyłam się z przeszłością, było dla mnie pierwszym krokiem do zrozumienia nie tylko siebie, ale i pojęcia, jak działa świat. Co prawda od napisania książki do zrozumienia tego, co napisałam, minęły cztery lata, ale debiut był w moim życiu zdecydowanie kamieniem milowym. Pokazałam sama sobie, że mogę wreszcie coś skończyć, wbrew temu, jakie bzdury wymyślało na mój temat własne ego.

Myślę też, że utarłam nosa części otaczających mnie osób, które czerpały wielką radość z moich wcześniejszych porażek. To, że mi się nie wiodło, było dla nich pociechą, bo sami też nie radzili sobie w życiu. Publikacja sprawiła, że wyewoluowałam. Poszłam naprzód szybciej, dużo bardziej raźnym krokiem. Zaczęłam żyć z o wiele większą pasją. Największą zaś wartość sprawiały mi wiadomości, które otrzymywałam i dalej otrzymuję od młodych czytelników. Piromani naprawdę zmienili ich życie. Lektura dała im oparcie w trudnych momentach. Poczuli się na chwilę mniej samotni i nieszczęśliwi.

Literatura nie jest w stanie zastąpić Ci ciepła drugiego człowieka, ale dzięki pisaniu możesz to ciepło znaleźć.

Kiedy coś piszemy, a potem druga osoba to czyta, i w ten sposób między dwójką ludzi powstaje bardzo intymna relacja, zaczyna dziać się magia. To przecież kontakt telepatyczny. Nikt nic nie mówi, a prócz słów, między ich umysłami przepływają emocje, obrazy i inne doznania zmysłowe. Ten świat tak bardzo mnie fascynował, że przez długie lata wierzyłam, że tylko spełnienie w karierze literackiej zapewni mi błogie szczęście.

To też nieprawda. Czymże bowiem byłyby wszystkie literackie nagrody, worki z pieniędzmi czy angaż do reklamy banku, gdybym nie mogła zostać poklepana po ramieniu przez bliską osobę? Zobaczyć w jej oczach pokrzepienia i dumy z moich osiągnięć? Obecnie nie twierdzę, że pisanie jest mi w życiu absolutnie potrzebne. Poradziłabym sobie bez tego.

(Co prawda czułabym się na pewno przez pewien czas jak obdarta ze skóry albo pozbawiona wątroby, ale jakoś bym przeżyła).

Wiem jednak, jak wspaniałe są więzi, które nawiązuje się dzięki pisaniu. Podczas targów książki można porozmawiać z ludźmi, którzy czytali coś Twojego, na tak różne tematy, że przechodzi to wszelkie pojęcie! Z jednej strony to obcy człowiek, ale z drugiej strony osoba, która zna Cię lepiej niż Ty sam.

Największe fajerwerki wybuchają wtedy, gdy tworzy się wspólnie. Razem pracuje nie tylko nad swoimi tekstami, ale też otaczającą nas rzeczywistością.

W szkole podstawowej razem z Julitą i Weroniką, prowadziłyśmy Brulion. To był bardzo niebezpieczny zeszyt, pełen fantastycznych historii z elfami i marzeniami erotycznymi. Wspólnie prowadziłyśmy historię, którą uzupełniałyśmy w wolnych chwilach, a potem miałyśmy sporo radochy, mogąc czytać te zapiski. Moja piękna więź z dziewczynami trwa do teraz, choć w pewnym momencie wiele nas dzieliło i nie widziałyśmy się mnóstwo czasu.

Wspaniale też było wziąć udział w ubiegłorocznych warsztatach pisarskich, by spędzić intensywny weekend na tworzeniu antologii o powstaniu wielkopolskim. Czas spędzony zarówno z początkującymi pisarzami, jak i gwiazdami polskiej branży wydawniczej (Sylwią Chutnik, Przemkiem Semczukiem i Piotrem Bojarskim), był niesamowitym doświadczeniem. Zaskakujące, jak bardzo Twój tekst w oczach drugiej osoby różni się od Twojego zamysłu. A przecież znaki na kartce wciąż te same…

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Back to the game. 3 dni warsztatów literackich wystarczyły, by wziąć po raz kolejny byka za rogi. A teraz jadę na wieś, odwiedzić rodziców. I dalej pisać. Czas najwyższy. #literatura #pisarka #pisanie #twórczość #gingerhead #gingergirl #redhead #polskadziewczyna #polishgirl #dziewczyna #kobieta #womam #girlpower #feminist #książki #sport #siła #power #red #czerwony #nike #adidas #poznań #poznan #travel #podróże

Post udostępniony przez Emilia Teofila Nowak (@emiliateofila) Maj 14, 2018 o 4:03 PDT

Myślę że każda dziedzina sztuki podobnie rozwija ludzką wrażliwość i współczucie. Nieważne czy to malarstwo, muzyka, architektura, czy literatura właśnie.

Sęk w tym, że kiedy zaczynasz się uczyć gry na pianinie w wieku czterdziestu lat, nie zostaniesz już wybitnym pianistą. Na skrzypcach nawet nie będziesz w stanie nauczyć się poprawnie grać, bo od małego dziecka trzeba mieć specjalnie do tego wyćwiczony nadgarstek.

Ale w pisaniu nie liczy się wiek. A może i wręcz przeciwnie? Im później zaczynasz, tym dojrzalsza będzie opowieść, jaką przedstawisz czytelnikowi?

Pierwsza książka Sylwii Chutnik ukazała się, gdy autorka miała 29 lat. J. K. Rowling zadebiutowała, mając 32 lata. A Kazimierz Kutz w wieku 83. Jego Piąta strona świata powstawała przez 15 lat. Została wydana przez Znak i nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia.

Dlatego, moi Drodzy, warto pisać, a jeszcze lepiej: pisać dobrze.

W tym celu (oraz w celu poznania zakamarków własnej duszy i poznania innych, wrażliwych, wspaniałych osób) pragnę zaprosić Was na warsztaty. Już w marcu organizujemy je z Varsztatovnią. Pobawimy się w kreatywne pisanie i napiszemy własne utwory, które będą mogły ubiegać się o publikację w czasopismach literackich lub wygraną w konkursach. Edycja wiosenna rusza w kilku miastach, ja natomiast serdecznie zapraszam Was do Poznania. Bo będę tam ja. 🙂 Więcej informacji oraz zapisy na tej podstronie.

Na koniec zapytam o Wasze prywatne opinie i stanowiska. Co jest w życiu ważniejsze? Pasja czy życie osobiste? Czy pasja jest w ogóle w życiu niezbędna, czy można się bez niej jakoś obejść, otaczając rodziną? Co, prócz pasji, może zapewnić Wam najgłębsze poznanie samego siebie?

Bardzo ciekawa jestem Waszych odpowiedzi i tego, czy oferta warsztatów jest dla Was interesująca.

Dajcie znać.

Tymczasem!

Wasza