Zacznę cytatem z Gwiezdnych Wojen, kiedy na koniec Zemsty Sithów Obi-Wan krzyczy do Anakina: You were the chosen one…! I może to banalne, ale każdy powinien być wybrańcem w swoim życiu. Bohaterem swojej historii. Dobrym bohaterem. Tymczasem, nie ma co się oszukiwać, Ciemność jest szczodra, jest cierpliwa i zawsze zwycięża…, a ponieważ Najjaśniejsze światło rzuca najmroczniejszy cień**, czasami wychodzą z nas potwory. Zmieniamy się w Dartha Vadera, ewentualnie w Hulka, jeśli ktoś woli Avengersów, i niszczymy wszystko dookoła.

A potem jest nam łyso, bo okazuje się, że mamy co najmniej piątkę ludzi, którzy oczekują przeprosin, a my nawet nie wiemy, dlaczego postąpiliśmy jak ostatnie chamidła. Zatem, co robić?

Ostatni tydzień był dla mnie po prostu podły. Skończył się najlepszy odcinek Gry o tron. Na następny sezon trzeba czekać ze dwa lata. Kto wie, ilu z nas w ogóle dożyje?

W pracy kadrowe dramaty, nerwówka, że hej. Nawet, jeśli ja się ze wszystkim wyrabiam, to kiedy inni niekoniecznie, ja za to odpowiadam. Suprise, motherfucker! Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność, wujek Ben miał rację. Szkoda tylko, że w odróżnieniu od Petera Parkera, nie dysponuję wyrzutnią pajęczyny, która pozwoliłaby mi odsapnąć na szczycie budynku uniwerku ekonomicznego… Na pewno mają stamtąd spoko widok…

Ale kiedy zrozumiałam, że coś jest nie tak, bo wszystko, dosłownie wszystko mnie wkurwia, zaczęłam zastanawiać się, dlaczego. I przypomniałam sobie o pewnej czynności, którą ostatnio zaniedbałam.

O oddychaniu.

I kiedy tak sobie przed zaśnięciem powolutku oddychałam, będąc świadomą każdego wdechu i wydechu, przyszło mi do głowy, że ja wcale nie jestem wkurwiona. Tylko że jest mi bardzo, bardzo smutno.

Nie trzeba byś specjalistą, żeby dojść do tego, że większość wiecznie wkurwionych ludzi jest po prostu smutnych, bo ma jakiś problem. I albo nie potrafi go pokonać, albo nawet nie zdaje sobie sprawy z jego istnienia.

Ostatecznie namierzyłam mój problem i zaczęłam go zwalczać, ale apeluję z tego miejsca, żebyście się nie wkurwiali, kiedy napada na was bez powodu wkurwiony człowiek. Współczujcie mu raczej, bo jest z nim coś nie tak.

Niepokoi mnie także nadchodząca jesień. Bo wiecie, the winter is coming. To, że lato tego roku było do dupy, to sobie zapamiętam na długo i żywić będę do Wszechświata tyleż intensywne, co i bezsensowne pretensje… Tylko że noc zaraz wyprze dzień. Ulice zaleje plucha i brud. I będzie zimno w pizdu. I będzie po prostu ciężko trzymać się raźnie, z głową podniesioną do góry, próbując zachować pozory, że wie się, dokąd zmierza…

Oddychajmy.

Strasznie głupie mi się to wydawało, kiedy czytałam jakieś tam poradniki antystresowe i tam była porada: oddychaj głęboko i spokojnie. I co, to rozwiąże mój problem? Powietrze w moich płucach wyeliminuje rzucającego się autora, ból głowy czy tęsknotę za lepszym życiem? Oczywiście, że nie.

Ale kiedy oddycham, zaczynam myśleć szybciej i jaśniej. Nie jestem rozpraszana przez inne bodźce. Mój mózg, otrzymujący więcej powietrza, sam podsuwa rozwiązanie problemu. Mówi: Emilka, zrób tak i tak, no i pozamiatasz. Objawienie. O czym zatem muszę pamiętać, gdy ktoś mnie wytrąci z równowagi? O tym, że nie ma co się nakręcać, wyrzygiwać żalów i obmawiać motywów z przyjaciółmi. Tylko wyjść na chwilę i poodychać. I Wam też to gorąco polecam.

A W PRZYSZŁYM ODCINKU FABRYKI ŻYCIA (następna niedziela) SKANDAL GONI SKANDAL:

Ile schudłam w ciągu trzech tygodni i dlaczego tak mało?!

Co robię, kiedy nie piszę bloga i czemu nie mogę pisać cały czas?!

I co mnie łączy ze znanym masonem, Krzysztofem Gonciarzem?!

To be continued…

Pozdrowionka,
Wasza

__________________

* Zemsta Sithów, Matthew Woodring Stover.
** Ibidem.